Interview met Ron

Waar kom je vandaan en waar ga je naar toe?

Mooie vragen hoor. Geboren en getogen in Brabant, verkast naar Rotterdam maar al reizend ontdekt dat ik eigenlijk overal wel een soort van thuisgevoel heb. En waar ik naar toe ga, ik weet het eigenlijk niet. Uiteindelijk gaat het daar toch ook niet om? Meer de reis dan de bestemming vind ik belangrijk... Ook metaforisch trouwens. Ben natuurlijk wel ambitieus, maar ik merk dat ik me toch vooral laat leiden door wat er in het hier en nu gebeurt. Ik wil de juiste dingen doen. En de afgelopen jaren heb ik veel ervaringen gehad die me gewezen hebben op wat dat is. Me dichter bij mezelf gebracht (en nog steeds overigens) waardoor ik weet wat kan. Dichter bij mijn intuïtie... Onderweg noemde iemand dat 'primary knowing', dat wat je eigelijk wel weet.  

Wat is jouw belangrijkste aandeel aan de retraite-week?

Ik breng structuur, ik praat, ik deel verhalen en ervaringen en ik luister. Voor mij komen in onze retraite-week persoonlijke en werkervaringen samen bij mijn interesse voor persoonlijke ontwikkeling van mensen.

En waarom heb je er zin in?

Doen wat ik het liefste doe, waar ik energie van krijg, is zien hoe mensen groeien, ontwikkelen en inzichten krijgen. En dat is precies wat ik verwacht in deze week. 

Lievelingskleur? En zegt dat nog iets over jezelf?

Tja, das iedere dag anders. Vandaag is het groen en zoek ik rust, morgen als ik de dynamiek van de stad zoek is het rood, of blauw, of ...

Sport? Waarom?

Fijn om te doen, inspanning geeft ontspanning. Maar de paradox is dat ik het wel moeilijk vind om consequent te blijven sporten.

Grote liefde?

Neeltje... en misschien begin ik langzaamaan ook meer van mezelf te houden!

Door: Ron, Rotterdam

Interview met Neeltje

Door: Neeltje, Rotterdam

Interview met Nienke

Waar kom je vandaan?

En waar ga je naar toe?

„Is u Amsterdammer?” vroeg Bavink. „Ja, Goddank”, zei Japi. „Ik ook”, zei Bavink. „U schildert niet?” vroeg Bavink. Het was een rare burgermansvraag, maar Bavink dacht aldoor maar: wat zou dat toch voor een kerel wezen? „Nee Goddank”, zei Japi, „en ik dicht ook niet en ik ben geen natuurvriend en geen anarchist. Ik ben Goddank heelemaal niks.”

Nescio, De Uitvreter, Titaantjes, Dichtertje, Mene Tekel

Het langst woonde ik in Amsterdam, voor Fransen kom ik uit Holland, voor mijn kinderen kom ik uit de keuken, kantoor of de tuin. En als ik het meer spiritueel bekijk, kom ik uit een periode waarin ik veel met het hoofd werkte (studeren, lezen, projectplannen schrijven), was ik in een periode van hand-werk (verbouwen, bedrijf opzetten, koken) en ga ik, denk ik, naar een periode van inspireren, praten, verbinden - waarbij het hoofd en de handen mooi kunnen samenwerken.

Maar het beste ben je toch 'heelemaal niks'. Omdat bescheidenheid de mens wel siert. 

Wat is jouw belangrijkste aandeel aan de retraite-week?

Praten, koken, een goed gezellig huis maken, de organisatie achter de schermen. En zeker ook laten zien dat een mens soms best even op zichzelf kan zijn, zonder daarmee anderen af te wijzen. Dat kan namelijk - vind ik…

En waarom heb je er zin in?

Omdat het een moment is om te geven en te ontvangen. Spannend.

Lievelingskleur? En zegt dat nog iets over jezelf?

Natuurlijk niet - onzin ;-)

Sport? Waarom?

Fietsen! Er is niets leukers. Op vakantie, de hele wereld zien in nylon broek en rare schoenen. Tussendoor, het hoofd leeg. De seizoenen aan den lijve ondervinden. Fietsen in de sneeuw is dus echt heel cool hè?! En koud ook ja…

Grote liefde?

Mijn Hendrix natuurlijk. Er is niets leukers!

door: Nienke, Frankrijk 

Van rups naar vlinder....

Onze zomervakantie is inmiddels weer achter de rug. Een fijne tijd waarin het tempo even naar beneden kan, geen deadlines van werk, school, clubjes enzovoort. Lekker buiten, zon, zwemmen en lanterfanten. Tijd ook om je gedachten te laten gaan en van gedachten te wisselen met lief en vrienden over hoe het gaat en waar je (nog) heen wilt met jezelf... 

En dan, te snel alweer, zijn die weken omgevlogen en begint het "normale leven" weer. Kinderen naar school, manlief naar werk en ik.... ik moet weer even wennen aan het tempo en voel me wat onrustig, heb moeite met opstarten. 

Mijn hoofd zat toch vol inspiratie, nieuwe plannen. Waarom dan deze onrust? Inmiddels weet ik dat dit niet een modus is om tegen te verzetten, maar een voorfase van iets nieuws. En prompt vind ik rupsen! Huh?... Ja, rupsen! Niet één maar twee. De eerste in de plant op onze slaapkamer, die had ook een lekkere vakantie, alle rust om eens goed door te eten.

De volgende rups bevond zich op een hele vreemde plek. Mezelf weer aangespoord tot 'ondernemen' haalde ik de lijst voor mijn nieuwste schilderij op. Bij het uitpakken viel er uit de cellofaanverpakking weer een rups! Toeval bestaat niet (zo is mijn overtuiging inmiddels, denkend aan de wijze lessen uit "De Alchemist" van Paulo Coelho). Wat had dit groene beestje mij te vertellen?

Een rups is een voorstadium van transformatie, eet zich vol om daarna te ontpoppen tot vlinder, zijn vleugels uit te slaan. Een rups beweegt rustig, geen haast, alles op zijn tijd. Deze rupsen zie ik als een teken dat ik op de goede weg ben, dat alles zijn tijd heeft en je bovendien altijd op tijd bent in je eigen leven. 

Ben jij ook klaar om te transformeren naar een volgend stadium? Dan zie ik je heel graag in november in de Auvergne! 

door: Neeltje, Rotterdam

Een meditatieruimte, moet dat echt?!

Er zijn een paar grote bedrijven, denk Nike en Google, die voor hun medewerkers een meditatieruimte hebben ingesteld, ingericht, georganiseerd - hoe moeten we dat zien? "Beste mensen, wat voorheen de bezemkast was, is nu de meditatieruimte." Of: "In die loze hoek onder trap, mag vanaf heden in alle stilte worden gemediteerd; er liggen een paar dikke kussens."

In de aankondiging van deze hippe nieuwigheid stel ik me dus dit soort zinnetjes voor, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mij, dan over deze bedrijven. Ik denk namelijk dat je meer dan goed voor je medewerkers moet zorgen, maar dat dit niet zit in glijbanen naar de kantine, kunststoffen cocons voor 'power naps' of meditatieruimtes. Kan de zorg niet een beetje echter en oprechter?

Lief en ik hebben ook bedrijf, maar geen meditatieruimte. Terwijl ik voor mijn enkele medewerker en zeker ook voor mijn gasten heel goed wil zijn. Zouden we beter, rustiger of gelukkiger worden van zo'n ruimte? Of zou het helpen als we onze gasten, kinderen, medewerkers en onszelf eens wat vaker naar buiten sturen? Of op een stoel zetten, om je een beetje voor je uit te vervelen?

Als ik kijk naar onze gasten, dan denk ik dat ons huis en onze tuin voldoende uitnodigen tot diepgaand lanterfanten. Ik zie ze kijken naar hun spelende kinderen (wanneer komen we daar anders aan toe?), naar de bomen, naar vogels die in Nederland niet voorkomen en naar eekhoorns die voorbij rennen. En nu het 'iets lagere' seizoen weer voor de deur staat, komen we daar zelf ook weer aan toe. Heerlijk. Hoeven we ons niet meer te verstoppen op het toilet, want daar schijnen 30 procent van de mensen die niet bij Nike of Google werken te mediteren of heet dat nou toch anders?

door: Nienke, vanuit Bayet, Frankrijk

Ga mee op weg... Als wij het kunnen, kan u het ook.